Tirando pa La Reigada

La Reigada -ou La Raigada, que tamién se diz- ¡qué pueblu! d'esi l.lugarín de trés casas vien muita xente, incluíu dalgún antepasáu l.lonxanu del qu'escribe esto. Yía'l postreiru pueblu de la que se sube pa El Puertu'l Palu, ya eso conviértelu tamién no cabeiru pueblu asturfalante de la que se vei pa escontra Grandas por esa mesma carretera. Por ser tan pequenín ya por tar tan apartáu tien una contorna bien guapa, con unas matas d'árboles del país -carbayos, abidules, fayas,...- de las que quedan poucas ya unos cuantos sitios bien guapos a un pasu: L'Hespital de Pachicón, La Freita, El Palu, El Picu la Vieya,... Dicen qu'andaba vei pouco un osu perhí, recuperando pa la súa especie l'espaciu que-y quitamos. Seique vei valir pa que la xente arregle los cortinos ya pongan los truébanos onde siempre tuvienon que tar, ya non sueltos no medio de los l.leirones.
Pero en fin, que nun se diga qu'esti yía outru blogue pa criticar todo lo que fai la xente porque nun yía asina. Val más que se recuerde por falar del conceyu con un pouco de retranca, cumo la que siempre acompañóu a los vecinos d'esta tierra. A cuentu d'esto vienme a la memoria una anécdota que me contóu un vecín vei unas sumanas ente vasinos de vino. Foi nuna envernada d'esas d'antias, d'aquel.las nas que los faloupos tapaban los picos, el val.le, los caminos ya la Virxen Santísima. Cumo La Reigada ta apegáu al ríu -pa quien ande perdíu, falo d'El Ríu Nisón- tenía dalguna campa l.libre de nieve, seique namás qu'un pouco cardosa, na oriel.la del augua. Los corzos ya xabariles baxaban todos p'al.ló a buscar qué comer ya pa beber no ríu ya home ¿los vecinos qué iban fader? taban tódolos caminos zarraos ya la fame yá apretaba, ansí que fonon pal ríu ya cazanon d'aquel.los bichos cumo si tuvieran pañando castañas, más fácil nun se viera. Tuvienon unos cuantos días fartándose a carne ya asina pasóu'l pueblu la nevaradona aquel.la. Pero ¡ai, amigu! abiertu'l camín que tiraba pa La Puela yá nun había razón pa nun ir a misa, ya tamién tocaba confesase, ya eso de comer carne nos vienres d'aquel.la nun se vía muito bien. P'al.ló foi un vecín ya delantre del cura soltóu todo lo que fixera mal, el párrocu parcía que nun taba contentu cola riestra de pecaos "¡ai home, nun me contesti todo, qu'you sei que cacestis unos animales no ríu ya tuviestis comiendo carne'l vienres!". Ya'l vecín nun pensóu dúas veces la excusa, "nomenón, padre ¡qu'esos animales nun fonon cazaos, fonon pescaos!"
Ya asina, con esta excusa que nun tien nada qu'envidiar a las qu'usan los que gobiernan esti país, acabo esti mensaxe que nun tenía outru fin que recordar qu'inda tou vivu, anque pola actividá qu'hai eiquí pareza que non.